Bergen en spierpijn

Om vijf uur wordt ik wakker na een onrustige nacht. Vandaag ga ik hiken! We gaan met een groep van zo’n 10 mensen in een busje naar云蒙山 (Yunmeng berg) park voor een stevige hike. De kou en de heldere hemel belooft een mooie dag: de koude wind laat mijn lichaam rillen en als ik omhoog kijken kan ik de sterren zien. Onderweg zie ik de zon opkomen en het lijkt wel alsof de nacht heel snel in de nacht veranderd. Binnen een uur van pikdonker naar stralend licht.

Alhoewel de bladeren al bruin en dor op de grond liggen, is het uitzicht evengoed prachtig. De trappen zijn eindeloos en de hoogte is enorm. We beklimmen dan ook de hoogste berg (1414 meter) van het park. Er zijn veel momenten dat ik niet meer door wil lopen, maar ik weet dat het moet. Ik kan niet zomaar stoppen omdat ik moe ben. Het is eigenlijk net als het leven zelf: er zijn zoveel momenten dat je op wil geven, dingen niet meer ziet zitten. Maar vaak wil je toch door naar de top.

Ik waan me in het China wat ik ken van schilderijen. Rotsachtige bergen, overal stenen en bomen. Het is nu allemaal vrij grauw, maar in de lente schijnt het echt prachtig te zijn. Waarschijnlijk is er dan ook meer van de watervallen te zien. Opeens, midden in de natuur, zie ik een grote kuil met heel veel vuilnis erin. Is dit hoe ze van hun vuil afkomen? Waarom nemen mensen hun afval niet gewoon mee naar beneden om het daar weg te gooien? Ik verbaasde me erover. Maar ik heb geen idee wat er met het vuil gebeurd. Wordt het begraven of misschien toch verwerkt?

Eenmaal op de top eten we onze meegebrachte lunch en na wat foto’s begint de daling. Blij dat naar beneden een stuk minder vermoeiend is. Ik had er niet bij nagedacht dat dit nog wel eens heel pijnlijk kon worden. Mijn benen trillen en mijn knie doet pijn. Eenmaal in de auto ben ik helemaal kapot en ik val stiekem even in slaap. De volgende dag is het tijd voor spierpijn. Net als het leven zelf: na zonneschijn komt regen. Gelukkig komt er na regen ook weer zonneschijn…