Geduldige Chinezen

Geduldige Chinezen

Vandaag leek manager, meneer Hua, opeens een vriendelijke man. Hij had geduld voor mijn gebrekkige Chinees, sprak langzaam en als ik het zelfs dan nog niet begreep, zei hij “meishir”, “Het geeft niet.” Na lang heen-en-weer gepraat, op zoek naar mogelijkheden zodat zijn superieuren geen probleem zouden hebben met mijn kamerverandering, zei hij ook nog dat mijn Chinees zo goed was. Daar zijn de meningen over verdeeld, maar feit is wel dat ik dit klusje in het Chinees geklaard heb. Met handen en voeten weliswaar, maar toch. Oh ja, ik mocht het aan niemand doorvertellen, dus mondje dicht!

Verder hadden we nog een meevaller: een meisje uit Canada dat hier drie jaar gestudeerd en gewoond heeft, gaat morgen weg. Grote opruiming dus. We konden spulletjes kopen voor weinig en tussen alles wat overbleef, mochten we ook nog dingen uit uitzoeken voor niets. En wie mij een beetje kent, weet dat ik heel veel nuttige en minder nuttige spulletjes heb verzameld. Het duurde niet lang of het graaien was over, een van de de schoonmaaksters of afdelingsvrouw (of hoe deze vrouw ook heet), kwam met een grote kar om de boel op te ruimen. Deze afdelingsvrouwen zijn trouwens ook heel geduldig met ons Chinees.