Warhoofd

Na een week lang langs allerlei kantoortjes en standjes te zijn geweest om papiertjes te laten zien, te halen of in te leveren, begon de eerste lesweek. De eerste ochtend was ik goed voorbereid: ik had oploskoffie gekocht zodat ik bij de les zou blijven, ik had mijn lokaalnummers en lestijden in mijn agenda geschreven en ik had de wekker op tijd gezet. Wat kan er nu misgaan?

De eerste dag bleek ik mijn studentenkaart van de universiteit hard nodig te hebben, en juist die was ik vergeten. “Ni Hao, wat is je naam?”. De docent klinkt vrolijk. “Alian[1]” antwoord ik. “Ah! Er staat geen Alian om mijn lijst.” Ja hoor, zal je net zien dat ik toch verkeerd zit. Ik word zenuwachtig. “In welke klas zit je?” vraagt de docent. “In 13,” zeg ik. Ze kijkt me vragend aan. “Uhhh, in 14.” Waarom haal ik toch steeds die vervelende cijfertjes door elkaar? Het helpt ook niet dat ik steeds de woorden hanyu en kouyu door elkaar haal.[2]

Ik moest maar even mijn studentenkaart laten zien. Geen probleem, die zit immers in mijn portemonnee. Of toch niet… Shit. Vergeten. Ik word nog zenuwachtiger. Het komt vast niet over alsof ik alles op een rijtje had. Gelukkig had ik wel het juiste boek. Ik mocht blijven.

Na de les moest ik met de docent naar een ander gebouw. We gingen het daar maar even uitzoeken. Ik werd doorverwezen naar een vrouwtje achter een bureau. Ze zei me dat ik op de lijst moest kijken. Dus ik keek op de lijst. Nergens was mijn naam te vinden. Tenminste, ik had alleen gekeken naar de klassen waar ik qua niveau in zou kunnen zitten. Ik moest nog een keer kijken, en dit keer moest ik de hele lijst bekijken. Maar weer kon ik mijn naam niet vinden.

Nou, dan ging het vrouwtje achter het bureau wel even kijken. Ik hoorde haar denken: “Vervelend kind…” “Je studentkaart?” zei de vrouw chagrijnig. “Die ben ik vergeten,” zei ik. “Je naam?” “Alian.” Ze kon het niet vinden. Die alien[3] had vast haar Chinese naam verkeerd gezegd, moet ze gedacht hebben.Ik ben maar weer terug naar de lijst gegaan om aan de hand van het studentnummer van mijn kamergenootje de mijne op te schrijven.

Nu had ze alle gegevens waarmee ze goed kon zoeken. Na vijf keer checken, zei ze heel verbaasd: “Je staat niet op de lijst.” In het Chinees dacht ik “natuurlijk…”, maar dat heb ik maar niet gezegd. Ze pleegde een paar telefoontjes, schreef een mooi briefje en alles was geregeld. Inmiddels was het wel een uur later en had ik het eerste uur van de volgende les gemist. Gelukkig was dat geen probleem en ik kreeg geen kruisje[4].

De derde lesdag had ik weer les van dezelfde docent. Ik was echter in de veronderstelling dat ik kouyu had en geen hanyu, maar het bleek dus andersom. Daarom had ik niet de juiste boeken bij me, en ook mijn huiswerk lag nog in mijn kamer. Gelukkig geen kruisje, want mijn warrigheid was een goede reden om geen huiswerk in te leveren. Nu moet het morgen natuurlijk alsnog, en aangezien ik het stiekem nog niet helemaal af had – ik dacht immers dat de les pas morgen was – ga ik nu maar even aan de (inhaal)slag.

[1] Spreek uit als Aa Liën. Dit is mijn Chinese naam die ik kreeg tijdens mijn eerste bezoek aan China.

[2] Hanyu betekent Chinese taal, en kouyu betekent spreektaal.

[3] Ik heb echt gelachen om de vertaling van waiguoren oftewel ‘buitenlander’. In het engels werd dat op een bepaald document ‘alien’. Wij buitenlanders zijn dan ook wel beetje vreemd voor Chinezen, net als wij Chinezen soms wat vreemd vinden.

[4] Bij iedere keer dat je te laat of niet aanwezig bent, je huiswerk niet af hebt of ziek bent zonder doktersbriefje, krijg je puntenaftrek van je eindcijfer.