Mei banfa

24-09-2013

Loze beloften

Van het weekend ben ik mijn trouwring verloren. Om er zeker van te zijn dat de ring niet ergens in de kroeg lag heb ik gewacht tot sluitingstijd. De barmedewerkers beloofden dat ik onder de vloer kon kijken na sluitingstijd. Vervolgens moest ik de volgende dag maar terugkomen. Dus ik terug natuurlijk, maar geen barmedewerker die er van afwist en met een “Ik ben aan het werk, ik kan je niet helpen” en het alom bekende “Mei banfa[1]”, voelde ik me behoorlijk in de steek gelaten.

Ik ben naar de supermarkt gegaan om wat gereedschappen te halen, zoals een goede zaklamp, penvullingen, magneetjes en een hamer. Met de zaklamp vond ik niets, met de penvullingen evenmin. De vloer heb ik, om verdere problemen te voorkomen, maar op z’n plaats laten zitten. Ik kon niet op tegen die chagrijnige Chinezen.

Ik vermoed dat iemand de ring ‘gevonden’ heeft om het in te wisselen voor geld. Er waren wel twee jongens die heel overdreven reageerden. Het was duidelijk dat ze drank op hadden, en misschien gedroegen ze zich daarom zo opzichtig. Ze beloofden me ook van alles, en verzekerde me ervan dat ze alles zouden doen om me te helpen. Ze zeiden meerdere keren hoe erg het voor me was en dat ze ‘m echt niet konden vinden. Maar wat kon ik doen? Vragen of ze hun zakken wilden legen?

Het kan ook zijn dat hij opgeveegd is en in de prullenbak beland is. Dat lijkt me een prettiger idee, want bestaat in ieder geval de kans nog dat een arm iemand op de vuilnisbelt ‘m vind. Die gun ik het meer. Feit is dat ik ‘m niet meer terug heb gevonden. Dat was een harde klap voor zowel Freek als voor mij. Daarom hebben we besloten dat ik maar een weekje naar huis moest komen met de vakantie.

Kastjes en muren

Dan dient zich het volgende probleem voor: ligt mijn paspoort ergens op een kantoortje. En dingen regelen is hier niet makkelijk. Onlangs is de procedure voor de tijdelijke verblijfsvergunning veranderd. Dat betekend dat je paspoort meer dan een maand weg is. Normaal gesproken betekent ik dat je ‘m ongeveer een maand kwijt bent, maar nu zit er nog een week vakantie tussen. Wat ik nog het meest vreemd vind is dat de mensen van het internationaal bureau geen Engels spreken. Met gebrekkeg Chinees lukt het wel, maar makkelijk is het niet, helemaal niet als ze me steeds iets anders vertellen.

Vorige week vertelde het vrouwtje van het internationale kantoor me dat ik mijn paspoort de 26e terug kreeg. Zondag vertelde ze me dat ik vandaag een papiertje zou krijgen, waarmee ik de dag daarna mijn paspoort elders op kon halen. Dat is dus morgen. Met die informatie heb ik een ticket geboekt voor de 26e. Dus ik kom vandaag weer op het internationale kantoor voor mijn papiertje. “Het is er niet”. Dus ik weer het gesprek met haar aangaan. Tussendoor komen natuurlijk nog wat voordringers, maar uiteindelijk zei ze me dat ik het dan morgen maar op het kantoortje moest proberen. En als het er niet, nou dan “Mei banfa”.

Voor de verzekering moest ik aangifte doen bij het dichtstbijzijnde politiekantoor. Mijn kamergenootje heeft me vergezeld op dit gezellig uitje. Toen we daar kwamen hadden ze natuurlijk lunchpauze. Toen de lunchpauze over was (we waren even op en neer gegaan naar de universiteit om wat anders te regelen), werd ons verteld dat we naar een ander kantoor moesten. Na een beetje aandringen mocht ik naar een andere kamer, in plaats van een ander kantoor. Daar moest ik eerst de agenten ervan overtuigen dat ik toch echt aangifte moest doen, en dat ik slechts een papiertje voor de verzekering nodig had. Daar hadden ze nog nooit van gehoord.  

Maar na een beetje overleggen, een paar telefoontjes en een hoop gezucht, kon ik dan toch de aangifte doen. Dat duurde lang, mede omdat mijn Chinees nog niet zo goed is, maar ook omdat er vrolijk mensen even tussendoor gelaten worden. Dat lijkt ook vrij normaal hier, alhoewel ik de voordringers hier op de universiteit er altijd van verdenk dat ze Koreaans zijn. De aangifte was klaar en we konen weer naar een ander (immens groot) kantoor om het benodigde papiertje op te halen.

Nu is het dus niet de vraag of ik morgen van het kastje naar de muur gestuurd wordt, maar hoe vaak. Maar goed, er zit niets anders op, meibanfa. Ik hoop dat er ergens een keer een muur met een deur zit waar ik doorheen kan, zo een deur zonder slot en zonder bewaker.

25-09-2013

Vandaag liep alles tegen verwachting als gesmeerd. Ik werd gebeld dat ik mijn gele papiertje kon halen, en daarna mijn paspoort – met visum. Dus ik was blij. Moet ik natuurlijk wel dat gele papiertje meenemen, maar die was ik vergeten, dus ik kon nog weer heen en weer (ongeveer een uur heen en een uur terug). Gelukkig lag het papiertje gewoon in mijn kamer en was ik het niet kwijtgeraakt. Ik heb dat papiertje geen moment meer uit het oog verloren.

Omdat ik nog een keer extra naar het politiebureau (PSB bureau voor insiders) moest, moest ik mijn metrokaart opwaarderen. Met een behoorlijk bedrag erop kan je weer even voort zou je denken. Moet je natuurlijk niet je metrokaart verliezen. Soms… ben ik een vreselijke chaoot… Morgen is het zaak dat ik niet door mijn wekker slaap, geen obstakels tegenkom en op tijd op het vliegveld ben. Als dat maar goed gaat. Ik houd jullie op de hoogte!

[1] Letterlijk: er is geen manier. Het betekend zoiets als: er is niets aan te doen.