Shanghai III

Zondag

Omdat het postmuseum eerder dit weekend een domper was, besluiten we een nieuwe poging te wagen. Dit keer vinden we het snel en is het open en het blijkt best leuk te zijn. Het begint met eeuwenoude ‘brieven’  van schildpaddenschilden met onleesbare karakters. Later werd post een belangrijk communicatiemiddel in het leger. Stoere mannen brachten te paard belangrijke berichten van A naar B. Het doet me denken aan mijn opa die dat gevaarlijke werk in Indonesië ooit heeft gedaan. 

Zoals te verwachten zien we een heleboel oude postzegels. Het klinkt misschien heel suf, maar wie heeft er nu niet ooit postzegels verzameld? Iedereen heeft toch wel een periode gehad waarin ze fanatiek iedere postzegel afweken in de hoop dat deze ooit bijzonder wordt (en dat natuurlijk nooit wordt). Mijn broer had hele boeken vol, kan ik me herinneren. Ik denk dat ze inmiddels door de zilvervisjes zijn opgegeten terwijl ze liggen te verstoffen op de overvolle zolder van mijn ouders. Dan kan je toch maar beter flippo’s op zolder hebben liggen, zoals ik, want die zijn van plastic.

De postzegels vertalen de moderne geschiedenis van China. Van postzegels met afbeeldingen van Sun Yatsen en Mao Zedong. Sommige zijn in dollars, omdat er in Shanghai Amerikanen en Europeanen waren die dachten dat de Chinezen dat niet konden, post managen. Een groot aantal latere zegels zijn net mini propagandaposters, met afbeeldingen die ik gister in het Propaganda Poster Kunst Museum heb gezien. 

Xun

Daar sta je dan, in je eentje in een enorme stad waar je niemand kent. Mijn reismaatjes zijn net op de trein gestapt en onderweg naar Beijing. Ik blijf een dag langer om met mijn voormalige talenparner Xun af te spreken. We hebben elkaar vorig jaar in Leiden leren kennen. Het zeikt van de regen en ik blijf onder de gevel van de metro uitgang wachten. Omdat boven dit metrostation een groot winkelcentrum is, is het ondanks de regen heel levendig. Xun is te laat en dus heb ik de tijd om de mensen om mij heen goed te observeren.

Op straat lopen een aantal vrouwtjes die, zoals Xun later uitlegt, je jouw toekomst kunnen voorspellen. Tegen betaling natuurlijk. Overal wordt druk gebeld, gerend en gewacht. Ik zie een man die zojuist een groot herfstblad op zijn hoofd heeft gewaaid gekregen. Ik blijf passief kijken en verbaas me erover dat hij niets merkt. Net als ik me bedenkt dat ik de arme man even zou moeten waarschuwen, wordt mijn aandacht afgeleid door twee verkoopsters die hem gniffelend nawijzen. Ik moet gniffelen om hun gegniffel. Waarom zou je je medemens niet even wijzen op het feit dat hij voor lul loopt? Maar nee, het is natuurlijk veel leuker dat hij er uren later achter komt. Moet hij maar niet zo arrogant kijken.

Gewapend met een paraplu en een regenjas wandelen we naar Xun’s nieuwe kamer. Ze woont in een kamer van het appartement van de baas van haar moeder, waar zijn bedrijf gehuisvest is. Haar kamer is vreselijk koud en kaal, met een bureau, een goedkoop Ikea bed, een grote koffer en een kledingrek. Er is geen verwarming, maar centrale verwarming is in geen huis in Shanghai. Het wordt geacht niet zo koud te worden binnen. 

Alles is beter dan bij haar moeder wonen. Ze heeft nu namelijk iets meer vrijheid. Ondanks dat haar moeder is een hele lieve vrouw is, vertelt Xun me dat ze liever niet bij haar moeder woont, omdat ze een vriendin heeft (in plaats van een vriend). Toen ze dat haar moeder vertelde, reageerde ze niet bepaald positief op en nu moet ze in het geheim met haar vriendin afspreken. Homoseksualiteit in China is tot op zekere hoogste wel geaccepteerd, maar ouders kunnen er vaak niet mee leven als hun zoon of dochter gay of lala is. Moeders ziet haar dochter graag trouwen met een man. om daarna een kind te baren, het ideale plaatje. Haar vader weet trouwens van niets.

We gaan richting het appartement van haar moeder voor een uitgebreide maaltijd. De baas van haar moeder en haar moeder hebben de hele middag in de keuken gestaan en ik wordt heel hartelijk ontvangen. In dit huis staan misschien wat meer spullen dan in Xun’s bescheiden kamer, echt gezellig ziet het er niet uit. De verf bladert van de muur en de woonkamer staat vol met dozen. Tussen de dozen, bedolven onder spullen, staat een bank. Ik neem plaats op een leeg stukje bank tot we gaan eten.

‘Ganbei’ proosten we met onze kleine glaasjes gevuld met donkere rijstwijn. Mijn ‘niet vies’ wordt gevolgd door een beleefd lachje. De sfeer aan tafel is wat ongemakkelijk, maar na het derde glaasje rijstwijn bevinden we ons zowaar in een waardig gesprek, in het Chinees natuurlijk, want Oom (lees: moeders baas) en moeder spreken geen Engels. Ik pel voor het eerst garnalen, uit beleefdheid. Als ik de kop eraf breek en de groenbruine hersenmassa tevoorschijn komt gaat er een gevoel van walging door mij heen. 'Niet laten merken' zeg ik tegen mezelf. Weer wordt er gelachen om mijn gezichtsuitdrukking. Maar ik geef niet op, ik ga stoer door met pellen en gooi vervolgens het eetbare deel in het bakje azijn. Met mijn eetstokjes vis ik het er vervolgens weer uit, om erachter te komen dat garnalen best lekker zijn.

Daarna kreeg ik specialiteiten voorgeschoteld uit het geboortedorp van Xun’s moeder. Een soort worst en een speciaal bereidde eend. Het is doordrongen van een sterke rooksmaak en smaakt heel erg lekker. Bij alles wat ik eet kijken 3 paar ogen mij afwachtend aan. Dus het is maar goed dat ik alles lekker vind.

Als we allemaal vol zitten wordt ik weer op de bank gezet. Ik krijg een paar verlate verjaardagscadeaus. Een ‘zijde’ sjaaltje van polyester, omdat "zijde een van China’s meest beroemde producten is", aldus Xun. Ik doe het sjaaltje meteen om, omdat ik het "zo mooi vind!". Het staat mij dan ook heel "elegant", volgens Xun. Dat is meteen de aanleiding voor het volgende (dit keer daadwerkelijk elegante) cadeautje: traditionele Shanghainese parfum. Een wit blokje poeder in een mooi ovalen doosje. Rozengeur, mijn favoriet!