Shanghai IV

1933

De laatste dag in Shanghai laat ik me niet leiden door de Lonely Planet maar door mijn talenpartner Xun. Ze neemt me mee naar ‘1933’. Volgens haar is het hier veel interessanter dan de art districts die in de Lonely Planet staan. Eenmaal daar blijkt het aantal galerijen nogal tegen te vallen. Naast een expositie van Noord Koreaanse kunstenaars zie ik niet veel kunst.

Het gebouw zelf echter is zeer indrukwekkend en op zichzelf al de moeite waard om te bekijken. 1933 is een voormalig slachthuis dat in – je raad het al – 1933 is gebouwd en het is een geliefde plaats voor fotograven wegens de architectuur. Het klinkt misschien een beetje saai, een oud betonnen slachthuis, maar niets is minder waar. De vele trappetjes, gangen en bruggen maken het interessant.

Ooit waren hier koeien massaal op weg naar hun sterfplaats. De gangetjes waardoor de beesten naar boven liepen lopen langzaam op. Wanneer de koeien boven kwamen hadden ze een goede temperatuur voor de slacht. De vloeren zijn ruw, zodat ze zelfs met stromen bloed hun weg naar de dood kunnen voortzetten. Ik kan er niets aan toen, maar er gaat een gevoel van walging door mij heen. Ik ben blij dat we snel van gespreksonderwerp wisselen.

Omdat er qua kunst niet veel te zien is, drinken we een paar potjes thee in een sigarenzaak. Het is erg gezellig en we praten over van alles en nog wat. De liefde, films, de toekomst, tja, wat niet. Daarna brengen we nog een kort bezoek aan het National Museum om daarna als de bliksem naar het treinstation te gaan. Omdat ik toch moet wachten eten we nog iets. Al kletsend vergeten we de tijd weer, en ik moet rennen naar mijn trein. Gelukkig was de deur nog niet open en konden we fatsoenlijk afscheid nemen.

Beleefdheid in de trein

‘Wil je ruilen van plaats?’  Vraagt een oudere Chinese man. Hij wijst naar mijn prachtplek naast het raam. ‘Nee natuurlijk niet idioot, dat plekje heb ik speciaal geboekt zodat ik kan slapen’  denk ik. ‘Maar nee, dat kan ik toch niet maken, er staat een oudere Chinese man voor me’ bedenk ik me later. Ik herinner me opeens dat Chinese beleefdheid alleen belangrijk is wanneer je mensen kent. Als je mensen niet kent, mag je onbeleefd zijn. "Nou, eigenlijk niet" antwoord ik hem vriendelijk. "Ik wil graag slapen. Misschien later."